تصویر زیبای وداع یک ستاره پیر که هابل آن را شکار کرد

چند میلیارد سال پس از شروع زندگی یک ستاره، عاقبت مرگ آن فرا می رسد، اگرچه چگونگی مرگ یک ستاره به نوع و جرم آن بستگی دارد.

با به پایان رسیدن ذخیره هیدروژن هسته ستاره، به واسطه غلبه نیروی گرانشی بر نیروی انبساط حرارتی تراکم هسته شروع می شود. لیکن در لایه های بیرونی تر ستاره هنوز مقداری همجوشی هسته ای رخ می دهد. همچنانکه هسته متراکم می شود، دمای آن بالا می رود. این امر منجر به داغ شدن لایه های بیرونی شده و انبساط آنها را موجب می شود. در نتیجه شعاع ستاره افزایش یافته و به یک شئ عظیم قرمز مبدل می گردد. وقتی یک ستاره به این اندازه می رسد آنقدر انبساط می یابد که سیارات اطراف خود را در خودش فرو می برد. مدت زمانی بعد، دمای هسته آنقدر بالا می رود که بتواند هلیوم را در نتیجه همجوشی به عنصر سنگین تر کربن تبدیل کند. وقتی سوخت هلیومی نیز به پایان رسد، هسته منبسط و در نتیجه کاهش همجوشی درونی سرد می شود. مواد لایه های درونی نیز به اطراف پراکنده شده و یک سحابی چرخنده به دور هسته باقیمانده می سازند. در نهایت، هسته سرد و متراکم شده و به یک کوتوله سفید و سپس به یک کوتوله سیاه تبدیل می شود.در مورد ستاره های بزرگ تر، وضع به طور دیگری است.

چندی پیش تلسکوپ هابل تصاویر زیبایی از این اتفاق عظیم کیهانی گرفته است، هنگامی که یک ستاره به آخر عمر خود رسیده است.
این سحابی سیاره‌ای در آسمان جنوبی صورت فلکی نورما قرار دارد. گاهی اوقات این ستاره را MZ 2 می‌خوانند، این نام را از روی اسم کاشف آن یعنی دونالد منزل گرفته‌اند. وی این ستاره را در سال 1922 کشف کرد.

ساختار منحنی شکل MZ 2 شبیه دست تکان دادن ستاره به عنوان خداحافظی است چرا که این ستاره به پایان عمر خود رسیده و در حال گذار به یک کوتوله سفید است.

از آنجا که فروپاشی ستاره‌ای منظم و سیستماتیک نیست، سحابی سیاره‌ای به اشکال پیچیده‌ای بدل می‌شود. در مورد MZ 2 ، سحابی به شکل یک ابرآبی در حال وزش است که در مرکز آن دو ستاره واقع شده است.

و در انتها با گذشت ده‌ها هزار سال، هسته ستاره‌ای به منظره‌ای بی‌نظیر از ابرهای گازی شکل تبدیل خواهد شد و پس از آن این گازها در اعماق فضا به طور کل محو می‌شوند.

برای آگاهی از آخرین اخبار و تازه های دنیای تکنولوژی و پیوستن به کانال زوم تک در تلگرام، اینجا کلیک کنید.

منبع : astronomynow