چرا باید روی کمک به تغییر دیدگاه مان نسبت به تکنولوژی و طبیعت به عنوان رقیب تمرکز کنیم

به راحتی میتوان طبیعت و تکنولوژی را در یک مبارزه بکس تصور کرد.
نور خورشید با سلفی ها پوشانده میشوند. سالانه صدها هزار زباله سمی دیجیتالی به زمین های مرطوب غنا ریخته میشوند.
ما راجع به استعمار زمین های بکر به وسیله وای فای اعتراز میکنیم اما میگوییم حق هر انسانیست که با اینترنت دسترسی داشته باشد.
جای تعجب ندارد که این گونه در تضاد هستیم. همانطور که پروفسور کریستوفر پوتر در کتابش به نام چگونه یک انسان درست کنیم میگوید:” انسان ها هیچوقت جزئی ازطبیعت نبودند، ما همیشه بخشی از تکنولوژی بوده ایم.”
آیا ما همیشه ارتباط داریم؟
از زمانی که انسان های مدرن قدرت آتش را کشف کردند، ما در راه سلطه بر جهان قرار گرفتیم و هیچوقت به پشت سرمان نگاه نکردیم.
حال از ابزار پخت و پز گرفته تا هدست های واقعیت مجازی، تکنولوژی میتوان به سادگی استراتژی هایی تعریف کرد که گونه ی خودمان برای کنار آمادن با آگاه بودن در این سیاره پر خصومت به وجود آورده اند.
در نتیجه در میان یک تکه سنگ و MySpace گیر کرده ایم و اکثرا عادات قدیمی و کهن خود را صرف چیز ها و راه حل های اقتصادی و سیاسی کوتاه مدت میکنیم.
طبیعت دائما الهام بخش دستگاه های تکنولوژی است
رشته ی بیو میمتیک که عناصر و پروسه های طبیعی، به عنوان مدل برای دستگاه ها و ابزار مورد استفاده قرار میگیرند را در نظر بگیرید.
یک نمونه بسیار مشهور آن اختراع Velcro است که در سال 1941 توسط مهندس سوئیسی جورج د. مسترال به وجود آمد.
در پیشرفت های جدید تر میتوان به نوار های جراحی آنوناتال که از تار های عنکبوت الهام گرفته شده اند و نانو ذرات خود منتاژ که میتوانند دارو ها را مستقیما به سلول های سرطانی برسانند اشاره کرد.
در طول 10 سال اخیر تکنولوژی به طور مثبتی با افزایش قدرت دید ما و بزرگنمایی و و قابلیت مشاهده مداوم عناصر طبیعی با طبیعت پیوند خورده است.
یک تکنولوژیس، معتقد است که تکنولوژی نیروی طبیعت است و بر اساس همان قوانینی که موجودات زنده با آن زندگی میکنند، پیش میرود. شاید حق با او باشد. یا شاید طبیعت نیز مانند انسان، یک تکنولوژی نا شناخته باشد.
در هر صورت ما باید این طرز تفکر راجع به رقیب بودن تکنولوژی و طبیعت را کنار بگذاریم و روی این تمرکز کنیم که چگونه به آنها کمک کنیم که با هم برقصند.